Hodiaŭ mi skribos ion en Esperanto. En mia urbo estas renkontiĝo de Esperanto en ĉia merkredo, kaj parte tial mi kredas, ke estas bona ideo skribi miajn Esperantajn skribaĵojn en merkredo. Mi faris ĉi tiun decidon ankaŭ, ĉar laŭ mia sinestesio merkredo estas flava, kaj la nomo de Esperanto estas ankaŭ flava (pri la lingvo mem mi ne certas, sed ĝi havas iun maldunklan, malfortan koloron, kaj flava estas maldunkla, malforta koloro).
Ĉe la renkontiĝo ni parolis iomete pri la historio de la lando, en kio ni vivas, kaj ankaŭ pri Hungario kaj la geografio de Budapest. En ĉi tia grupo estas ĉiam iom da krokodilado, kio ne estas problemo por me (mi kredas, ke krokodilado vere evitatas nur ĉe iuj grandaj eventoj kaj inter iuj homoj, kiuj tre malŝatas ĝin), sed mi timas iomete, ke iam al ni alvenos homo, kio ne parolas la krokodilan.
Ekster la renkontiĝoj mia alia ĉiutaga kontakto kun Esperanto venas de la libro La Danĝera Lingvo, kion mi nun provas legi. Ĝia prozo iam estas iomete seka, sed la temo de la libro — la persekutado de esperantistoj sub la naziaj kaj sovetaj reĝistaroj — interesigas min kaj sentas grave en la nuna politika klimo.
Chasing Monotony 